მთის ერთ ვიწრო ბილიკზე მელა და ტურა კინაღამ ერთმანეთს შეასკდა.
- როგორ გაბედე, რომ გზა არ დამითმე! - გაჯავრდა მელა.
- დამეთმო, ეკალ-ბარდებში გადავსულიყავი და ტყავი დამეხია? რომელი ლომი და ვეფხვი შენ ხარ!
- არა, მაგრამ მელა ვარ!
- მელა რომ ხარ… მე ტურა ვარ!
- მერე, მელა და ტურა ერთია?!
- რაც შენა ხარ, მეც ის ვარ.
- როგორ ბედავ! - აჩხავლდა მელა.
- მეც შენსავით ვთხრი სოროს, შენსავით ვნადირობ, ვიჭერ თაგვებს და ვირთაგვებს; ვიპარავ ქათამს, იხვს და ბატს. სხვა რა, ხორცი არც შენი ვარგა
და არც ჩემი.
- მაგრამ ტყავი?..
- რა ტყავი?! - დაიბნა ტურა.
- ტყავი და კუდი… შენი გაქუცული კუდი კუდია? შენი არც ტყავი ვარგა და არც ბეწვი.
- ტყავი, კუდი და ბეწვი კი, მაგრამ…
- შენი არც ტყავი, არც კუდი, არც ბეწვი ვარგა და გზა მე დამეთმო?! და ასეთი ტყავი ეკალ-ბარდებზე დამეხია, ლომსა და ვეფხვსაც რომ შეშურდებათ?!
უგუნურო, შენ რომ არა გაქვს, ვისაც აქვს, იმის ფასი და ღირსება მაინც არ უნდა იცოდე?!
- შენი ტყავი და კუდი ჩემსას დაგლეჯილიც აჯობებს და ჩემს უვარგის
ტყავს და გაქუცულ კუდს კიდევ დაფხრეწა და დაგლეჯა უნდა?! - აკივლდა ტურა.
