შოთა რუსთაველი - ვეფხისტყაოსანი (სრულად)
381
თვალთა დავიდევ უსტარი მე მისგან მონაწერია.
პასუხად ვსწერდი: "მთვარეო, შენმცა მზე ვით მოგერია?
მე ღმერთმან იგი ნუ მომცეს, რაც არა შენი ფერია!
სიზმრად მგონია, დარჩომა ჩემი ვერ დამიჯერია".
382
ასმათს ვუთხარ: "მე პასუხსა ამის მეტსა ვერ მივჰხვდები;
ესე ჰკადრე: "რათგან, მზეო, ჩემთვის ნათლად აღმოჰხდები,
აჰა, მკვდარი გამაცოცხლე, ამას იქით აღარ ვბნდები,
რასაცაღა სამსახურსა, ვტყუვი, თუღა ვერიდები".
383
ასმათ მითხრა: "მე მიბრძანა, ესე ვქმნათო, ესე სჯობდეს:
ვინცა გნახოს, ჩემგან მისსა საუბნარსა ვერა სცნობდეს,
ჩემად ნახვად მოვიდოდეს, შენ ვითამცა გაშიკობდეს";
და-ცა-მვედრა: " ამირბარსა უთხარ, ასრე ნამუსობდეს".
384
მეკეთა ესე თათბირი, სიბრძნე გულისა მისისა,
მისი, მზესაცა რიდება ჰქონდის ნახვისა ვისისა;
მისგან მომეცა მოსმენა არ საუბრისა მქისისა,
ვისთა შუქთაგან უკუნსა ჰგვანდის სინათლე დღისისა.
385
ასმათს მივართვი რჩეული თვალი ოქროსა ჯამითა;
მან მითხრა: "არა, არ მინდა, ვარ გამაძღარი ამითა".
ერთი აიღო ბეჭედი, მართ აწონილი დრამითა:
"ესე კმა ნიშნად, სავსე ვარ სხვად ხელის შესაბამითა".
386
ქალი ადგა, წამოვიდა; მე ლახვართა გულსა მრიდეს,
ლხინმან ბნელი განმინათლა, დაშრტეს, ცეცხლნი რომე მწვიდეს;
შევე, დავჯე ნადიმადვე, ჩემნი სწორნი სადა სმიდეს.
მხიარულმან საბოძვარი გავეც, ზამი გაადიდეს.
