შოთა რუსთაველი - ვეფხისტყაოსანი (სრულად)

 

503

 მივუწერე: "მზეო, შუქი შენი, შენგან მონაფენი,

 გულსა მეცა, გამიცუდდეს სიჩაუქე-სიალფენი;

 ხელმან შენნი გავიცადენ სინატიფე-სიტურფენი,

 სულთა ნაცვლად სამსახურნი რადმცა ვითა გიმუქფენი?!

 

 504

 მაშინ, ოდეს დამარჩინე, სულთა სრულად არ გამყარე,

 აწ ჩემთვისცა ესე ჟამი მასვე ჟამსა დავადარე;

 სამხრე შენი მომივიდა, შემოვიბი მკლავსა გარე,

 რომე მმართებს სიხარული, ეგზომიმცა რა ვიხარე?!

 

 505

 განაღამცა ვიწინაშე: აჰა რიდე, რომე მთხოვე;

 ყაბაჩაცა ასეთივე, ამისებრი ვერა ვჰპოვე;

 დაბნედილსა ნუ დამაგდებ, მიშველე რა, მარგე, მოვე;

 სოფელს მყოფსა უშენოსა კაცსა ვისმცა შევეპოვე!"

 

 506

 ქალი ადგა, გამეყარა. დავწევ, ამოდ დამეძინა,

 მაგრა შევკრთი, საყვარელი ჩემი ვნახე ძილსა შინა;

 გამეღვიძა, აღარა მყვა, სულ-დგმულობა მომეწყინა,

 ღამე ასრე გავათენე, მისი ხმაცა არ მესმინა".