შოთა რუსთაველი - ვეფხისტყაოსანი (სრულად)

 

809

 ილოცავს, იტყვის: "მაღალო ღმერთო ხმელთა და ცათაო,

 ზოგჯერ მომცემო პატიჟთა, ზოგჯერ კეთილთა მზათაო,

 უცნაურო და უთქმელო, უფალო უფლებათაო,

 მომეც დათმობა სურვილთა, მფლობელო გულის-თქმათაო!

 

 810

 ღმერთო, ღმერთო, გეაჯები, რომელი ჰფლობ ქვენათ ზესა,

 შენ დაჰბადე მიჯნურობა, შენ აწესებ მისსა წესსა,

 მე სოფელმან მომაშორვა უკეთესსა ჩემსა მზესა,

 ნუ ამოჰფხვრი სიყვარულსა, მისგან ჩემთვის დანათესსა!

 

 811

 ღმერთო, ღმერთო მოწყალეო, არვინ მივის შენგან კიდე,

 შენგან ვითხოვ შეწევნასა, რაზომსაცა გზასა ვვლიდე:

 მტერთა ძლევა, ზღვათა ღელვა, ღამით მავნე გამარიდე!

 თუღა დავრჩე, გმსახურებდე, შენდა მსხვერპლსა შევსწირვიდე" .

 

 812

 რა ილოცა, ცხენსა შეჯდა, მალვით კარნი გაიარნა,

 შერმადინცა დააბრუნვა, თუცა ვამნი ადიადნა;

 მონა ტირს და მკერდსა იცემს, საბრალომან ცრემლნი ღვარნა;

 პატრონისა ვერა-მჭვრეტმან ყმამან რადმცა გაიხარნა!