|
ვინ რასა ჰკითხავს, ვინ რაღას ჰკითხავს ჩემს ყოფნას ესდენ ბნელში გახვეულს! თუ მარტო დავრჩი, მარტო თუ დავრჩი, მაშინღა გავხსნი ლექსების რვეულს... მე ფიქრთა დენას არვინ ამირევს, მარტო! - ისე ვხსნი ლექსების რვეულს, როგორც ნაქურდალს, როგორც ნაპარავს. თუ დავეკარგე თვალაბმულ ბედსა და შთაგონების, განცდების ნაცვლად ბორკილიღა მხვდა მე შემოქმედსა! ვინ დედაკაცი! - იტყვის სოფელი; დიდხანს და დიდხანს იხითხითებენ მამაკაცი და მეფისტოფელი. ჩემს ყოფნას ასე ბნელში გახვეულს! შემოქმედს აღარ დამიძახებენ, აღარც გადავხსნი ლექსების რვეულს. |
