ღრუბლით მოსილ მაღალ მთებში

დავიბადე მე - არწივი;

შექმნის დღიდან პიტალო კლდით

მძლავრ სიმღერას გადმოვყივი!..

შავი ნისლი თავს დამტირის,

ელვა-მეხი მემუქრება,

ქარიშხალი დაჰქრის მთებში,

პირქუშ კლდე-ღრეთ ეხეთქება!

მაღლით დავსცქერ სამშობლოს ველს

ათასფერად მოქარგულსა

მაგრამ მტირალს, მტრისგან თელილს,

მწარე სევდით დადაგულსა!

შავ-ბნელ ღამეს თვალთგან მცვივა

სინანულის მდუღარება,

განთიადზე ვყივი: კმარა

საუკუნო მდუმარება!!

არ გუგუნებს ხმა ბრძოლისა,

ნაკადული ჰგოდებს ხევში,

ჩემი მოთქმა იმარხება

ობოლ ცრემლად მაღალ მთებში!

ხმალი არ სჭრის, ჩლუნდობს კლანჭი,

ზღვა არ ღელავს, მიყუჩულა,

ბარის ელჩათ მყინვარისკენ,

მიისწრაფის ღრუბლის ქულა!

სევდის მთებმა გამომზარდა,

თავს დამქროლა ქარიშხალმა;

კლდის ნაპრალში გამოჰკვეთა

ჩემი ბინა მუდმივ ძალმა!

მიჰქრის ჟამი, დღეს ღამე სცვლის,

ბნელი ნათელს ემუქრება...

და ჩემს მკერდში ბრძოლის ცეცხლი

არასოდეს არ ჩაქრება.