ხან ვარდია, ხან კი ია,

ლამაზი და თან მორცხვედი,

და ხან კიდევ ფრთა შესხმული

მოღუღუნე ნაზი მტრედი.

ხან გველია, გულ-ცბიერი,

ხან ასპიტი საშიშარი,

ხან გრძნობის ზღვა ჯანღდაკრული,

შემოდგომის ცივი ქარი.

ხან არს მყუდრო ზღვისა ყურე,

ხან ტაძარი სასოების,

წმინდა გრძნობის სახატეა

და ემბაზი ქრისტეს მცნების.

ხან ქაცვხშირი ეკალია,

გაუვალი, საზარელი,

ხან ბორკილი, მძიმე ხუნდი

და საკანი ვიწრო, ბნელი.

ხან გმირია, შეუდარო,

უპოვარი ვით არწივი,

სიამაყის ემბლემაა,

შორს, შორს სწვდება მისი სხივი.

ხან კი ღამის წყვდიადია,

ცის ღრუბელი, ძაძა შავი;

თავს დასწივის არე-მარეს,

გლოვის ზარს სცემს, როგორც ყვავი!..