ო, რომ შემეძლოს ყინწვისის ტაძარს

მე ხელმეორედ ავაშენებდი,

გავაჩაღებდი შიგ ტრფობის ხანძარს

და შენი ფრესკით დავამშვენებდი.

"ზარების მთავარს" ქვის სამრეკლოზე

ვაგუგუნებდი ოშკის ზარივით,

შენს ლამაზ სახეს, გუმბათის ლოდზე

ამოვკვეთავდი ოპიზარივით.

და დღე და ღამე ფიქრით, ოცნებით

ჩემს გაბზარულ გულს გავამთელებდი,

კელაპტრით ხელში, შენზე ლოცვებით,

შენი ფრესკის წინ გავათენებდი.

მზის ამოსვლისას ლოცვით დაღლილი,

დარდი აღსავსე და მოთენთილი,

მივეგდებოდი სადმე ქვითინით

კელეპტარივით ჩამოღვენთილი...