უკვე იყივლა სამჯერ მამალმა,

იმედმაც დაგვთმო და მიგვატოვა,

უკვე განსაჯა და დაიბანა

მშვიდად ხელები პროკურატორმა.

უკვე ზეიმობს სინედრიონი,

მაგრამ ვინ ახსნას ერთი ქარაგმა,

სასწაულმოქმედ კაცს და მაცხოვარს

ვით ამჯობინა ხალხმა ბარაბა.

ხელ-ფეხში რკინის ბასრი ლურსმნები,

ეკლის გვირგვინი შუბლზე დაწნული,

გოლგოთის თხემზე მოჩანს იესო,

ავაზაკების გვერდით ჯვარცმული.

მთვარე გაწითლდა თითქოს სირცხვილით

და მიიმალა ხეთა რტოებში,

და გაყიდული, მაგრამ ამაყი

კვდება იესო სიმარტოვეში.

მან უყოყმანოდ თავის სიცოცხლით,

თავის ტანჯვითაც, თავის სისხლითაც,

გზაკვალაბნეულ ადამიანთა

მრავალი ცოდვა გამოისყიდა.

რად დაუტევა მან მიწიერი

ანდა სიმდიდრე, ანდა დიდება?

დიახ, მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ,

რომ ეზეიმა ჭეშმარიტებას,

მაგრამ ჩვენ რითი გადავუხადეთ,

რა ვიმოქმედეთ, რა გზას მივმართეთ,

მაცხოვარიდან აგერ, ჩვენამდე

ათასჯერ ვაცვით ჯვარზე სიმართლე.

დასაძრახისი და უკადრისი

ვნება უკუღმართ ვნებას მოება

და ჩრდილში იდგა ოდენ სიწმინდე,

კაცთმოყვარება და სათნოება.

ვინც თავგანწირვის ცეცხლად აენთო,

ვინც სიყვარულის სიოდ დაქროლა,

ვინც კი წმინდანის კვართი ჩაიცვა,

წამს მზად ვიყავით მის ჩასაქოლად,

მაშინვე ქვა-ღორღს მოვიძიებდით,

და რა თქმა უნდა, იქვე ტალახსაც,

შევერთდებოდით და კაცს კადნიერს

არ ასცდებოდა ჩვენგან დალახვრა.

გინდ ჯოჯოხეთის კუპრში ჩამაგდეთ,

გინდა კოცონზე დამწვით თუ გნებავთ,

ოღონდ ამ ქვეყნად კაცი მანახეთ,

სხვისთვის ქვის სროლის რომ აქვს უფლება.

თითქოს ის ცოდვა საბედისწერო

ისევ მამიდან შვილზე გადადის

და საუკუნო სატანჯველისთვის

განწირულია მოდგმა ადამის.

მაინც იმედით ვცოცხლობთ დღემუდამ,

ეს იმედია ჩვენი ნუგეში,

ვით პაწაწინა ბავშვი მტირალი

თავს ჩარგავს ხოლმე დედის უბეში.

ისე ვასველებთ რწმენას ცრემლებით,

და ჟრუანტელით ისევ მოველით,

რომ აღმოხდება ცაზე ჩვენთვისაც

მნათი ელვარე და სხივმთოველი.