დღეები ჩემგან ისე გარბიან,

როგორც სივრცეში გალაქტიკები

და სიყვარულის ზღაპრულ მაგიას

გაბრუებული უკან მივყვები.

დრო აღარავის აღარ იცოდებს,

ყველა ბილიკი თოვლით ჩაჩუმქრა,

დღეიდან ქვეყნად რასაც ვიცოცხლებ,

უნდა ჩავთვალო ღმერთის ნაჩუქრად.

აჰა, გადასცდა უკვე ნახევარს,

მოექანება თავქვე დაღმართი,

შეიძლებოდა უკან დახევაც

ოღონდ მანამდე, სანამ გნახავდი.

ახლა, როდესაც წარსულს ვიხსენებ,

ყოველი ფერის მიჭირს დათმობა,

შენი თვალები მწვავენ ისევე

და შენი სუნთქვით მინდა დათრობა.

ყველა საათი და ყველა წუთი

ღირდა ცრემლად და ღირდა ღიმილად

შენ ჩემში ცოცხლობ ნაზი, სათუთი

და სიფრიფანა, როგორც ბალილა.

არ ავიფარე მაინც ნიღაბი,

თუმცა მიცქერდა ბევრი დაცინვით,

მე შენ მიყვარხარ, როგორც მიყვარდი

იმავე გზნებით და თავგანწირვით.

მინდა მოგხვიო მხრებზე მკლავები

და გაზაფხულის მოსვლა გახარო,

რომ ერთხელ კიდევ ცამ ვარსკვლავები

თავზე პეშვებით გადმოგვაყაროს.

სანამ არყოფნის ნისლი შებურავს,

ამ მინდორ-ველებს თეთრი სუდარით

მსურს შენთან ვიყო და ძველებურად

გვქონდეს საერთო ნავსაყუდარი.

დე, იჩხრიალონ ნაკადულებმა

და ჩანჩქერები ხტოდნენ ლოდებზე,

ტანგაძარცვული ჩვენთვის ბუნება,

ისევ აყვავდეს სხვისთვის ოდესმე.

სხვებმა იარონ ერთად ამ გზებზე

ბორძიკ-ბორძიკით, როგორც ბალღებმა,

და იფრიალონ მაღალ ანძებზე

სხვა სიყვარულის ბაირაღებმა.

სხვა შუქი ედგათ მთებს და ხობებს,

და ერთმანეთით სხვებმა იხარონ,

მე კი, თუ ქვეყნად მოვალ მეორედ,

მხოლოდ მისთვის, რომ შენ შეგიყვარო.