|
მე რომ ვფიქრობდი - დადგა ჩემი დროც... მე რომ მეგონა - ჩემი ჯერია, გადავირიე, ლამის გავგიჟდე - თურმე სიკვდილი არ მიწერია! მოკვდა რუსთველი! მოკვდა აკაკი! წარმოიდგინეთ, მოკვდა ბერია! მე კი - ერთადერთს - რატომ, არ ვიცი - თურმე სიკვდილი არ მიწერია! ისმის ქვითინი, ოხვრა-გოდება! - გასვენებების მიდის სერია! აქეთ - მთაწმინდა! იქეთ - დიდუბე! მე კი სიკვდილი არ მიწერია! რაც ღიმილი და შეძახილია, რაც შემართული ქვეყნად ცერია, გაკვირვებული მილოცავს, მიმზერს! - უკვირთ - სიკვდილი არ მიწერია... ... ...თურმე არც დედის, თურმე არც მამის... - არავის ნახვა არ მიწერია... |
