|
ირონია ჩნდება მაშინ, როცა მსურს ვთქვა „არა“, მაგრამ ვამბობ „ჰოს“ და თანაც ამით სულ არ ვხუმრობ - რადგან მე ჩემს გულწრფელ „არას“ „ჰოს“ თქმით კი არ ვფარავ, არამედ „ჰო“ მინდა „არას“ უკეთ ვამსახურო. „ჰოა“ მისი საფუძველი და სავანე მყუდრო, „ჰოს“ გარეშე იგი ალბათ ერთ წამსაც ვერ გაძლებს, რადგან „ჰოთი“ მე ჩემს „არას“ გამოვავლენ უფრო. „ჰოს“ ფიქრობს და „არას“ ამბობს სერიოზულ ტონით, ვერაფერი გამიგია: ეს სრულებით არ ჰგავს მე ამგვარი თვალთმაქცობა სიამეს სულ არ მგვრის, როგორც კატის ულვაშებზე გარბენილი თაგვი. |
