სინგურისფერი დაჰკრავს

მზისგან დალეწილ სახეს,

რწევით ვუმღერი სამკალს -

ქართველის შნოს და სახელს.

ჰა, შემომხედე, ვინ მგავს -

წესით, კანონით, რიგით,

მე რომ სხეულში მიდგას,

ღმერთის სისხლია იგი.

სუყველა მიცნობს კაცად

ყველგან, იქაც და აქაც,

მე კი, ხელების ნაცვლად

მტევნებით ვუხმობ ძმაკაცს.

ჩემი სიმღერა მკაცრი

მიეფიცხება მზის გულს,

მე ვარ ვენახი - კაცი,

მე ღმერთის სისხლი მიდუღს.

მივალ, ცხოვრების გზაწვრილს

მივყვები ფხიზელ-მთვრალი,

როგორც შეშვენის ყმაწვილს -

თარი თარალოო, თარიი...