თუმც ხშირად ფარავთ წლები და მტვერი,

ბევრი რამ ძალუძთ დაცრეცილ ფურცლებს...

არის დუმილი და თავის მტვრევა,

არის დუმილი და, შემდეგ უცებ...

თაიგულები აკლდება საფლავს,

საფლავს არავინ უვლის და იცავს,

საფლავი იწევს დაბლა, სულ დაბლა,

ხელისგულივით სწორდება მიწა.

არის დუმილი, და შემდეგ უცებ...

ძველ სამარესთან ბილიკი მოდის,

ბალადი მიდის სამარის იქით.

დავიწყებული საფლავის ლოდი,

მაღლდება როგორც ნათელი ფიქრი.

არის დუმილი, და შემდეგ უცებ...

რამდენი თვალი წუხილით უმზერს,

რამდენი თვალი იმედით უმზერს

გაყვითლებულ და გაცრეცილ ფურცლებს.