რად მახარებს შენზე ფიქრი

და სახელის ხსენება,

ეგ თვალებიც ძველებური

ეშხით რად მეჩვენება.

რატომ ნატრობს ნეტავ გული,

ისევ შენთან შეხვედრას,

ნეტავ ისევ რატომ მაკრთობს,

შენი სახის შეხედვა.

რატომა ხარ ჩემთვის ისევ

სანთო და სასურველი,

ნეტავ ისევ რატომ მათრობს

შენი თმების სურნელი.

როცა გაქრა გულის სიტყვა,

ოცნებებთან თამაში,

რატომ, რატომ მეჩვენები

ისევ ისე ლამაზი.

როცა სხვისი მეუღლე ხარ,

დედაცა ხარ, ბებიაც,

როცა შენი სიყმაწვილე

ყველას დავიწყებია,

როცა გავხდით უკვე წლების

და სიბერის ხიზნები,

ისევ ისე ახალგაზრდა

ნეტავ რად მესიზმრები?!