შოთა ჩანტლაძე მესიზმრა წუხელ -

კი არ მესიზმრა, ნამდვილად ვნახე...

თავისი წიგნი მივართვი, ვუქე,

სივრცეს გახედა მწუხარე სახით.

ლაპარაკში ვერ ავიყოლიე,

მხარზე გამხდარი შემახო ხელი.

"ახლა თბილისში გამარონია...”

თქვა და თვალებზე შევნიშნე ცრემლი.

- მშვიდობით იყავ, ჩემო ძმობილო,

ეს წიგნიც ჩემგან სახსოვრად გქონდეს...

გაშალა მიწა, როგორც ლოგინი,

და წაიფარა ვეება ლოდი.