ცას ეკიდა შემოდგომის წვიმა,

ნელი ქარი ალმაცერად ხრიდა,

სველდებოდა შემოდგომა-თივა,

სოკოები გამორბოდნენ ტყიდან.

მშორდებოდა ყველა მძიმე წუთი,

რაც ძირს ხრიდა, ამძიმებდა სივრცეს,

თითქოს ქარმა დაარხია თუთა

და ტოტებმა სიმსუბუქე იგრძნეს.

ჩანდა ხეზე ჩამომხრჩვალი ჩალა

ცახცახებდა ჩამავალ გზის გუბე,

შემოდგომა მიჰყვებოდა ჭალას,

სველი ფოთლით ევსებოდა უბე.

ილეოდა ცაზე გადახრილი მზე...

ხელისგულზე მიკენკავდა წამებს...

იზრდებოდა წეროების ყივილზე

ხარის თვალში ჩარჩენილი ღამე.