უნიათობის, სიხარბის და ამაოების

შემოძალებით მიჭირს ყოფნა ქვეყნად ამიერ,

ზნე თუ ადათი, ჩვენი მხსნელი მრავალჟამიერ,

აწ მძევალია უსაშველოდ ბილწი დროების.

აწ მოიქუფრა ცა სიკეთის და სათნოების,

აწ შევიცვალეთ უზნეობის გამო და მიერ,

და აღარსად ჩანს თუნდაც ზოგჯერ ჟამით ჟამიერ

აწ ზნეკეთილი ძე იმედის და სასოების.

ყოველი ბრიყვი საგვირგვინედ დაეძებს დაფნას,

ყველას შეუჩნდა უბადრუკი ფილოსოფია, 

რომ ამოუვსოს შავი ხახა ქონებით საფლავს...

შენზე კი ეჭვით არასოდეს მიორჭოფია,

შენს ტკბილ სულს, ჩემო მეგობარო, ვნება ვერ ზაფრავს,

შენ არავინ გგავს, წუთისოფლად ვინც ნამყოფია.