დავტირი დღეებს, მწუხარებით თვალს რომ ლულავენ,

ოდეს ღვთაებრივ სინათლისკენ მივისწრაფოდი,

მაგრამ სურვილმა უეცარმა, როგორც ნაფოტი

შემაჭრა ფრთა და დამანარცხა მიწას უმალვე.

შენ კი დაჰყურებ სულში ცივი ცრემლით გაფოთლილ

ტანჯვას, რომელიც სააქაოს ვერ დავუმადლე,

იხსენ ცთომილი სული ჩემი ყრუ და მდუმარე

და გაზინზლული ამ ცხოვრების მწვირით, ტლაპოთი.

აღმავსე შენი აუწყავი მადლით, ალერსით,

თუ მოკვდავთათვის ნათელი ხარ და სამზეო ხარ,

ბრძოლის დასასრულს განწირული თუკი დავეცი.

მე ხომ ტკივილში უნდა მევლო, უნდა მეოხრა,

აწ მომიბოძე ყოფნა შენი უუკვდავესი.

სულს სხვა იმედი აღარ შერჩა მწედ და მეოხად.