მოვკვდებით. მიწას ჩავეთესლებით,

ასეთი არის სოფლის თვისება.

ვერ ავაქანებთ ტუჩებს ლექსებით,

თვალებიც მიწით ამოივსება.

და თუ რამ კარგი გვქონდა ორთავეს:

შენ - გიშრის თვალი, მე - კურდღლის ტუჩი

სამარის მწვანე ხავსით მორთავენ,

როცა ჩვენს კუბოს დაჰკრავს ჩაქუჩი.

მაგრამ რას დავდევ! გაბასრულ სიტყვას

წიგნში შევგზავნით რითმის თულებად,

და ჩვენს ლექსებზე, რაც უკვე ითქვა,

ხალხში დარჩება ლამაზ თქმულებად.

დაე, სიკვდილი თავისი ცელით

ჩვენს ტკბილ სიცოცხლეს მკიდეს და ჰგვიდეს -

მიწაში მიტომ ჩადის ფურცელი,

რომ უკეთესი ხე ამოვიდეს.