აქ ლაჟვარდია, სამერცხლური, ლურჯად მწვეთარი.

რაც დილას მოაქვს საზრუნავი, საღამოს მიაქვს.

მოწყენა ჩემი დობილია, ვცხოვრობ ნეტარი,

იმედებისგან თავდახსნილი ვაგროვებ ციაგს.

მოწყენა ჩემი დობილია საღამოს გზამდე,

და როცა მწუხრში, ბოლო ნიმბი, ჩაქრება შხარა,

ვცვლი უკანასკნელ სინანულზე ოქტომბრის დამდეგს,

მოღებულ სარკმელს, ორიონის ვერცხლოვან დარანს.

მიარწევს ცხედრებს ვარსკვლავეთის შორი დინება.

რომელ მეჩეჩზე უნდა გავრჩეთ? რა ზღვრამდე ივლის?

ვცვლი მოკიაფე სახელებზე დღის მოთმინებას

და ფსკერისაკენ დავეხრები დანისლულ ბივრილს.