წარსულს მაგონებს და შენთან ყოფნას

ცით მოფრენილო ანგელოზო, თეთრო ფერიავ,

შენ ბაგეთ, ვიცი, ვერასოდეს ვერ შევეხები,

რაც იყო გაჰქრა, ფიქრობ ალბათ, არაფერია.

ძალა მერთმევა, ვეღარა ძლებს გული უშენოდ,

მაგ შენ თბილ ალერსს ჟამი წამგვრის, - აღარ მომასწრებს.

თმადათოვლილი, დავრდომილი, გულგატეხილი

შევეფარები უდაბნოში სადმე მონასტერს.

ნუღარ მახსენებ, თოვლივით გაჰქრა ის ტკბილი დღენი

ჩემო ფერიავ, მოვლენილო თეთრო ასულო,

ვარდებს ვუყურებ და ისევ ჩემთვის ჩუმად ვღიღინებ

ნუ სტირი გულო, ნუ სტირი სულო.