ნუ ვინ იტყვის ობლობისა ვაებას, 

ნუ ვინ სჩივის თავის უთვისტომობას! 

საბრალოა მხოლოდ სულით ობოლი, 

ძნელღა პოვოს, რა დაკარგოს მან ტოლი!

მეგობართა, ნათესავთ მოკლებული, 

ისევ ჩქარად ჰპოვებს სანაცვლოს გული; 

მაგრამ ერთხელ დაობლებული სული 

მარად ითმენს უნუგეშობას კრული!

არღარა აქვს მას ნდობა ამა სოფლის; 

ეშინიან, იკრძალვის, არღა იცის, 

ვის აუწყოს დაფარული მან გრძნობა, 

ეფიქრება ხელმეორედ მას ნდობა!

ძნელი არის მარტოობა სულისა: 

მას ელტვიან სიამენი სოფლისა, 

მარად ახსოვს მას დაკარგვა სწორისა, 

ოხვრა არის შვება უბედურისა!