თუ გახსოვს, ხშირად გალოდინებდი,

 გეკარგებოდა მოსვლის იმედი;

 მე კი შორიდან გითვალთვალებდი,

 ტუჩებს სიბრაზით როგორ იკვნეტდი.

 მე მახარებდა შენი ჩივილი,

 შენი ბუზღუნი და საყვედური.

 ჩრდილში, ხეებთან იდექ ჩრდილივით,

 მართლაც ჩრდილივით ჩემი ერთგული.

 ხან შემხაროდი, შემჟღურტულებდი,

 როგორც საკუთარ ბუდეს მერცხალი,

 ხანაც დარდიანს გამისტუმრებდი,

 რაღაც უთქმელი ეჭვით შემწყრალი.

 ვცდილობდით და-ძმად მოვჩვენებოდით

 სუყველა უცხოს... მაგრამ, ერთხელაც,

 ვინმე ნაცნობს რომ შევჩეხებოდით,

 გაიღიმებდა მრავლისმეტყველად.

 ისევ ისე აქვს შენს ხმას სურნელი,

 ისევ ისეთი მოგაქვს ხალისი,

 ისევ იმგვარად ხარ სასურველი,

 ჩემი ოჯახის დიასახლისი.

 განა მიყვარხარ ახლა ნაკლებად,

 ჩემი ოჯახის პატარა ია...

 ისე კი გული მეთანაღრება,

 შეყვარებული რომ აღარ გქვია...