სულ რაღაც ერთი ნაბიჯი კიდევ 

 და მოგვადგება კარზე ზამთარი... 

 შორს მოლოდინით გათანგულ ხეებს 

 წაჰკიდებიათ ფერი ზაფრანის...

 მე ვფიქრობ შენზე დიდი ხნის მერე 

 ჩუმად ვიხსენებ გამქრალ თარიღებს... 

 გთხოვ, მაპატიო, რომ ვერაფერი 

 ვერ ავასრულე, რაც დამარიგე...

 ამბოხებული დაცხრნენ ვნებები, 

 მუქდება ღამე, ჩაქრა დაისი... 

 გვიანღა მივხვდი, ამ ქვეყნად ყველას 

 რომ ბედისწერა უცდის თავისი...

 თავისი წილი მზე და იმედი, 

 თავისი წილი ცა და ოცნება, 

 სიცოცხლე ერთი წამია მაგრამ 

 უნდა ყველაფრის შეძლო მოსწრება...

 მე კი ბევრი რამ გამომრჩა, რადგან 

 ვერ ავიყოლე სული ნაგვემი, 

 ბედნიერება ჩემი წილხვედრი 

 კუზიანია, როგორც აქლემი....

 მე, როგორც წესი, გაშლილ სუფრასთან 

 ვიგვიანებდი თითქმის ყოველთვის, 

 და გზად ამოსულ ყველა ეკალზე 

 ჩემი სხეულის ნაწილს ვტოვებდი...

 მაინც გადავრჩი, ესა ვარ რაც ვარ 

 მაინც მოვედი აგერ შენამდე, 

 ზამთარი მოდის, გთხოვ შემიფარე 

 პირველ მერცხლების შემოფრენამდე...

 მე მოგიყვები ამდენი ხანი 

 საით მატარეს ფრთებით ლექსებმა. 

 სხვაგან ვერ წავალ, შენს გარდა ახლა 

 მე ალბათ არსად არ მიმესვლება...

 შენ ერთადერთი იყავი ქვეყნად 

 ვინც არ ელოდა ჩემგან არაფერს, 

 მეც არაფერი არ მინდა შენგან, 

 ოღონდ წარსულზე მელაპარაკე...

 მაგრამ სხვებივით თუ მომიძულე, 

 თუ დაივიწყე ჩემი პროფილი, 

 მე დავბრუნდები კვლავ ნირვანაში- 

 როგორც ციხეში უარყოფილი...

 შევურიგდები ბედს, თუმცა ზოგჯერ 

 მაინც დანისლავს თვალებს სისველე, 

 რადგან შენს შემდეგ მე ამ ქალაქში 

 ვიცი არავინ არ გამიხსენებს...