უკვე მოგეცი,

რაც მქონდა,

რაც მაქვს

და რაც ოდესმე მექნება - ისიც...

მე ვარ შენს სულზე გაკრული ჯვარცმა,

შენს ლურჯ სიზმრებში დანთქმული ნისლი...

ახლა შენ იცი,

თუ როგორ მტანჯავს

ამგვარი ყოფის გარდუვალობა,

რომ შენს ტაძარში დილამდე დარჩა

ჩემი სუნთქვა და ჩემი გალობა...

ახლა შენ იცი,

თუ როგორ ვფიქრობ,

როგორ ვოცნებობ,

ვცხოვრობ და ვკვდები...

ღამეულ სივრცეს ან როგორ ვიპყრობ

შენს თეთრ სხულზე დალეწილ ფრთებით...