შენ დამიძახე ერთხელ სახელი

და, როგორც ვაზი აეკრას ჭიგოს,

სვეტს ავეკარი და ვცახცახებდი:

"ეს ერთხელ მოხდა... ეს ერთხელ იყო..."

ასეა, ზოგჯერ ჭირში თუ ლხინში,

ვმხიარულობ თუ სამძიმარს ვიყოფ,

უეცრად ისევ ამიტანს შიში:

"ეს ერთხელ მოხდა... ეს უკვე იყო"...

გავივლი ზოგჯერ უცხო სანახებს

მებორნისა თუ მეტყევის ქოხთან -

ნეტარებით და შიშით ვცახცახებ:

"ეს ერთხელ იყო... ეს ერთხელ მოხდა" -

ზოგჯერ მგონია, ვპოულობ სიტყვას

და სიამაყით დავხარი სტრიქონს,

ვიღაც ქირქილებს: "ეს უკვე ითქვა,

ეს უკვე იყო... ეს ერთხელ იყო".

და იმ ერთადერთ საშინელ კითხვას

გავურბი, როგორც ცალთვალა ციკლოპს,

სხვა ცხოვრებაში თუ კიდე ვიტყვით:

"ეს ერთხელ მოხდა... ეს ერთხელ იყო"?...