ტრაგიკოსია და კლოუნად გამოჰყავთ მუდამ,

პარიკიც უგავს ცხენის ჯიდაოს,

"კაცო, ნუ ხარო უმადური, - ათასჯერ უთქვამთ,

ამაზე მეტი ტრაგედია რაღა გინდაო".

ზოგი მიფრინავს, უკან რჩება ჟამი და სივრცე,

ზოგი მიჩოჩავს, სიმწრის ოფლი გასდის კბილებში,

მაგრამ ქომაგი იშველიებს ანტიკურ სიბრძნეს:

"ვერ დაეწევა, ბატონებო, კუს აქილევსი".

ზოგი საკუთარ ჩრდილში დგება მისივე ნებით

და ჯუჯად თვლიან სულით გოლიათს,

ბავშვობიდანვე ჩუმად დააქვს შეჭრილი ფრთები,

ბრბოს კი რატომღაც კუზი ჰგონია.