უფლის ჩიტებს ნისკარტით რომ გადავქონდი,

ხიდან ხეზე ციდა, მარგალიტისდარი,

თვალღიას და ფიქრღიას და ცასამომმზირს

ჩაგებუდე, ჩაგემუდმე, ჩაგეკარი...

თოვს თუ, ჰქრის თუ, ტყეებს თოშავს დეკემბერი,

თუ ივლისის ცეცხლი ტუსავს შორიახლო,

უნატიფეს სამკაულად აკინძული

შენს მკლავებში ნებიერად ვკოპწიაობ...

უფლის ჩიტი თავს დაგვფრენს და საღმრთოს გალობს,

დაგვიბედეს - სულით მკვებო, ხორცით მზიდო;

ვფითრდები და ვხვივი: ვყვავი-ვმსხმოიარობ,

შენით ვცოცხლობ,

შენს ბრგე ტანზე ვპარაზიტობ!