თუმცა ისევ ძგერს, მაგრამ მკერდში აღარ ეტევა

გული -

ამქვეყნად აღარაფრის რომ აღარ სჯერა

და ჰგავს წინასწარ განწირული რაზმის შეტევას

მისი ამაო გაბრძოლება, იმედი, რწმენა.

გაქცევას ცდილობს -

ვინ ეძახის, ვისი აჩრდილი,

ან ვინ უღვიძებს მინავლებულ ცეცხლსა თუ ვნებას?

ვით მეომარი, ვერაგულად ზურგში დაჭრილი,

გაწბილებული,

ნირწამხდარი,

ღიმილით კვდება...