ეს მაშინ იყო, რომ გიძღვნიდი ლექსებს ნაკლიანს,

როცა მომწონდი, წყალზე ნისლის იყო ბრიალი,

და დაბურულში წყლის ნათლია დღე იმ ნაღვლიან

ჭაობს ბწკალავდა ჭვანგიანი ელვის ბწკიალით.

იდგა საღამო, დაშორების ჩამოღამება,

ძველი ყანების ჩაყვითლება, გადაჩალება…

და ჩაუვლელი ჩავლილობის ჩალისფერებში,

ვერდაფარულის დაფარულით ფერისშველება…

წლები ჩამოდნა, ლექსი ისევ ისე მაწუხებს,

ჩამომათოვა, ჩამომთეთრა, წლები წავიდა,

სიტყვები გაქრა, საწუხარი დარჩა წუხილი

და ყოველივე უწუხარი გაწყდა თავიდან.

ახლა იმ ნაქარს რომ ავბურდავ გაიმედებით,

ყვითელ ლელიანს როს გახაზავს ლურჯი ფრინველი,

გამონათდები, წამიერი წავა წამები,

აღარასოდეს გაცხადდები იმ ნაწნავებით…

ხსოვნა მქრქალდება, ფიქრი ისევ აავდარდება,

გარსი ბერდება, შემოდეგი ნაცრისფერდება,

არგასამხელელს ვერ ვიხსენებ, არ მახსენდება,

ის, რაც მახსოვდა - არ კი ვიცი - იყო თუ არა.