მოდი, სადა ხარ, სიკვდილო,

ამხსენ სიცოცხლის ბაზარი,

გადამავიწყე ვარამი,

ამქვეყნიური რაც არი.

საწუთროს ამაოების

არ მაქექინო ნაცარი

და თავზე არ დამაქციო

ცოდვით ნაგები ტაძარი.

როდემდე უნდა ღვიოდეს

სულში ამქვეყნის ღადარი?!

ან რად მინდოდა სიცოცხლე

დედის სიკვდილად დამჯდარი?!