ო, ნეტავ როდის გამოიდარებს,

აღარ ილევა წყარო დარდისა...

ძვირფასო, შენით დაბანგულ ჰაერს

ვისრუტავ, როგორც სურნელს ვარდისას.

და მეჩვენება: ჩავიდა ეს მზე,

როცა ვერ გხედავ, ჩემო ფერია,

და მე ვოცნებობ შენზე და შენზე,

ზოგს საოცნებოც არაფერი აქვს.