რა უდარდელი გქონდა ღიმილი,

გიკრთოდა ფერი ვარდის ფურცლობის,

შენ იყავ ჩემი გულისტკივილი,

მე შენთვის - ალბათ, ვინმე უცნობი.

სანეტარო რამ მოწყენა მდევდა,

მისდევდი ასულთ - 

შენებრ ლამაზებს,

შენ იყავ ჩემი რამხელა სევდა,

შენთვის არც ვიყავ ამ ქვეყანაზე!