როს ღვინის თასი იელვარებს სატრფოს თლილ ხელში,

კერპები წამსვე იმსხვრევიან ზათქსა და თქეშში.

ვისაც უნახავს მზერა მისი - გამჭოლი თვალთა,

წამს გაიფიქრებს - მუჰთასიბი უგონოდ დათვრა.

თევზი ვარ წყალში, მომლოდინე სატრფოს ანკესის,

კაუჭს ვეგები, მაგრამ სული მაინც არ კვნესის.

ვარ დამხობილი მე მის ფერხთქვეშ, საბრალო, ხელი,

იქნებ, დამინდო მომაშველო ეგ შენი ხელი.

ნეტავი იმას, ვინც არ იცის ტრფობის ზამთარი

და ჰაფეზივით, სიყვარულით არის დამთვრალი.