როცა ფიალის აღმოსავლეთში ამოვა ღვინის მზე ბრწყინვალებით,

მერქიფის სახე როგორც ყაყაჩო, აელვარდება წითელ ლალებით.

დილის ნიავი გააპობს კოკორს სუმბულის ტოტზე ნაზად, ნარნარად,

იმისი სუნი ყვავილთა გროვას დაეპკურება სიცოცხლის გვარად.

წარსული ღამის გულის ტკივილი არ შემიძლია არ შევაჩერო,

მის ნატამალსაც ვერ ვიტყვი მაინც თუნდა ათასი წიგნი დავწერო.

ბედის განგებით გაშლილ სუფრაზე რამდენიც უნდა ფრთხილად იარო,

პაწია ლუკმა-პურისთვის უნდა ათასი ტანჯვა გაიზიარო.

თუ მწუხარებას ვერ გადაიტან, ოცნების გარეთ რჩება ყოველი,

ჩვენი განზრახვის ავსა და კარგში არის ვიღაცის ფარული ხელი.

სევდის მორევში თუ გაქვს იმედად წარღვნის დროს ნოეს ძველი ხსენება,

ტანჯვით გავლილი ათასი წელი ყველა ერთ წამად მოგეჩვენება.

ჰაფიზის საფლავს როცა მოსწვდება შენი ხუჭუჭი თმების ეთერი,

მაშინვე ჩემი გახრწნილ გვამიდან ამოიღვრება ყვავილთა ჩქერი.