განვედი, ძილო, და გულისწორთ,

ჩემთ, უშვი ხელი,

თორემ სულ მარტოდმარტო დავრჩი 

აშიყი ძველი.

ასე ქვებივით რომ დამკიდე

ნაჭაზე იჭვის,

ქვეშ კიდევ ცეცხლი რომ შემინთე

ასეთი მწველი.

ეს მაინც მითხარ, ამ ჩემს სულში

რას წალავ ასეთს,

რა იხარშება ასე ნელი 

და ასე ძნელი?

რა გახდა მართლა,

ერთხელ კეფაც რომ მოვიფხანო,

ისე დამიბღვერ,

კაცის ვიყო თითქოსდა მკვლელი.

შენ კვნესა ჩემი არც კი გესმის,

შენ არც მომხედავ,

თუმც სახვეწნელად გამოწვდილი 

შენსკენ მაქვს ყელი.

ამაღე ხელი, სიცოცხლეო,

ამაღე ხელი,

ამაოდ მელი შინ მშვიდობით,

თუ მართლა მელი.

მე სხვა გზა მიდევს,

სხვა მეძახის,

სხვა მელოდება, - 

ვიშ რა წარმტაცად გადაშლილა 

არყოფნის ველი!