საწუთროვ! შენი შვილები - მამრები ვართ თუ მდედრები -

გთხოვთ გვითხრა - ჩვენთვის დედა ხარ თუ დედინაცვალს ედრები?!

ჩვენ შენთვის ნუთუ არც კარად, არც კედლად და არც ფანჯარად

არ ვივარგეთ და მიტომ გვაქვს სიცოცხლე დასაყვედრები?!

* * * * * * *

შენს სახელს რომ გავიგონებ, გულს სიცოცხლე უბრუნდება,

შენს სიკეთეს როცა ვისმენ, ჩემს ყოფნაში აზრი ჩნდება;

მეკარგება მაშინ სმენა, შენ თუ არვინ არ გახსენა,

და გონება ათასობით მძიმე ფიქრად მეფანტება.

* * * * * * *

სატრფო, რომლის სილამაზე გვამცნეს ამბად გადმოცემით,

ვეძებეთ და ვერსად ვპოვეთ ბრძოლით, ფიქრით, სევდით, ცრემლით;

აღარ შეგვრჩა ტანზე ხელი, ფეხს წაერთვა ძალა მთელი,

ხელის თავზე დაშენით და ფეხის ქვებზე ცემა-ცემით.

* * * * * * *

უშენობით ჩემი გული როგორც ნაღვლობს, არ ითქმება,

სჯობს უაზროდ მოლხენილ გულს ის, რაც დარდში ჩაინთქმება;

შენზე ფიქრში მთელი ღამე, სატრფოვ, ტრფობით დავიამე...

შორს ყოფნით თუ ასე მათრობ, მაშ, შეხვედრა რა იქნება?!

* * * * * * *

შენ გაზაფხულის ვარდი ხარ, ჩემი ლხენა და დარდი ხარ,

ღვინო გაქვს და არ დადიხარ ჩემთან... მაშ, რაღად მარგიხარ?!

მინდა კამკამა ღვინო და მდელოზე მოვილხინო და

თან ლექსი ვიღიღინო და ვთქვა - ჩემთან რომ ხარ, კარგი ხარ!

* * * * * * *

ხან ღიმილის ელვად ჩანს და ხან ქუხილად რისხვის, ბრაზის,

როგორც დედა ცამეტი წლის პატარძლისა, სუსტის, ნაზის...

ის ხან ხეა სიძველის და ხან  სიახლე-სილამაზის...

მე კი ვხედავ წუთისოფელს - თითქოს ცვარი ყვავილს აზის.

* * * * * * *

ეჰ, ამ ქალაქში რამდენ ლხინში რა ღვინო მისვამს!...

რამდენჯერ მითქვამს: “მე დიდება ფეხქვეშ მიგია!..."

დღეს იმავ სახლში და ქალაქში მე ისევ ის ვარ,

ლხინი კი დარდმა რად შეცვალა, ვერ გამიგია.

* * * * * * *

ეს სიყვარული რა არის? - ტკივილის დიდი ზღვა არის...

ჭკუა არ შემრჩა, ჩემს თავში - არ ვიცი - რაღაც სხვა არის...

მე გულში, დარდი კი არა, მთა მაქვს და მისი წვა არის,

შენ კი, გული რომ გგონია, გული კი არ გაქვს - ქვა არის.

* * * * * * *

შენს ნახვას მე ვერ ვეღირსე თუნდაც სადმე გზაზე წამით,

შენს მშვენებას ვერ შევასწარ თვალი დღისით ანდა ღამით.

ბოლოს ბედისწერამ მამცნო ციდან ნება თვისი ამით:

განშორების რუმბთან დაგსვამ და იქ ღვინო სვიო ჯამით.

* * * * * * *

ჩემთან მოვიდა! ვინ? სატრფო! როდის? დილით შევასწარ თვალი!

ვის გამოექცა? მამას! რად? მისი რისხვისგან იყო მფრთხალი!

ორჯერ ვაკოცე! რაზე? ბაგეზე!... ბაგე როგორი? ლალი!

გემოსაც მეტყვი? როგორც შაქარი... ტკბილზე უტკბესი ქალი!