ერთხელ ღრუბელს რომ ჩამოსწყდა საწვიმრად წვეთი პაწია,

ბევრი იგორა და შერცხვა, დიდ ზღვამდე რომ მიაღწია...

თქვა: "ზღვა თუ ასე დიდია, ასეთი ციცქნა მე რა ვარ?!

ის რომ არსებობს, მე მასთან არსებულიც კი ვერა ვარ".

თავის თავს ერთხანს უმზირა ასე სიმდაბლის თვალით და

უცებ სადაფში აღმოჩნდა და იქცა თვალ-მარგალიტად,

მერე კი მისმა განგებამ იქამდე ისე ატარა,

რომ მოხვდა მეფის გვირგვინში ძვირფასი, თუმცა პატარა.

თავმდაბალს ამაღლებისკენ ძალს ჰმატებს გრძნობა სხვაობის...

არარაობა ვინც ნახა, მას ესმის აზრი რაობის.