მეფის ძე ერთი ცხენიდან ძირს ჩამოვარდა უცებ და

კისერი მთლად დაეგრიხა, ტკივილებს ვეღარ უძლებდა.

მხრებში ჩარგული კისერი მართლაც რომ სპილოს უგავდა

და თავის მოსაბრუნებლად მთელი სხეულით ბრუნავდა.

ამაოდ დაშვრა მკურნალი, მეფეს ვინც ჰყავდა ყველა და

ბოლოს  საშველად მოიხმეს ბერძენთა მხარე - ელადა.

ერთმა ბერძენმა მეფის ძე, არცთუ ტანჯვით და წვალებით,

განკურნა და გაუსწორა კისერი მისი მალებით.

გავიდა დრო და მკურნალმა თვით სთხოვა შველა შაჰის ძეს,

მაგრამ მას ზედ არ შეხედეს, არათუ შველა აღირსეს.

შერცხვა ბრძენ მკურნალს, ასეთი უმადურობა ნახა რა,

ორიოდ სიტყვა ჩუმად თქვა და თავი დაბლა დახარა:

„ეჰ, ჩემგან რომ არ მიეღო შვება მას, კისერდაგრეხილს,

ჩემს დანახვაზე გულგრილად ვერ მიიგრეხდა სახეს ის“.

ჰოდა, შაჰს ძღვნად შეუგზავნა, ვით აბი, რაღაც მარცვალი

და შეუთვალა - „დაწვითო, მიიღეთ მისგან ნაცარი“...

დაწვეს და კვამლმა იქ ყველას „აფცი-აფცი“ რომ დამართა,

კვლავ მოეგრიხა კისერი შაჰის ძეს... ვეღარ გამართა.

კვლავ უხმეს ბერძენს - “გვინდაო, მკურნალო, შენი შველა” - და

ვეღარსად ნახეს... ამაოდ ააწრიალეს ელადა.

* * * * * * *

მადლიერებას სიკეთედ ვინც მიიჩნევს და ჰგონია,

ის სიკვდილის წინ ხვდება, რომ ცხოვრებას აზრი ჰქონია.