ამ ოც წელში გზა განვლიეთ წყვილად,

მთა და ბარში ხვეული და სწორი.

მთაში ბევრგზის შეგვხვდა დილა,

კართან ბევრგზის მოგვეწია თქორი.

მოგვაფრქვია სიხალისე, 

ჩამოგვრეცხა მტრის შური თუ ჭორი,

და შენ შემრჩი ხელში ისე,

როგორც ვაზი ან ლამაზი ქორი.

ორი ფრთა გაქვს, ერთი კვამლი,

ორი ბეჭდის გადაწნილი ზოლი,

შენს თვალში ჩანს ცისკრის ჭავლი,

შენს თმაზე დევს გაზაფხულის თოვლი.

დრო მიჰქრის და მაიმედებ,

ცხენს მიკაზმავ თუ მიჭედავ ნალებს,

წლები გვანან განვლილ ქედებს

და სახლი ჰგავს შენი ხელის ალერსს.

მეც არ მჯერა, თუ მოვხუცდი,

არ ვისვენებ, არ დამედოს ქონი,

შენს ჭაღარას მე მოვუცდი

და მერე კი დავბერდები, მგონი.

მარგე სითბო და სინაზე,

ნასადილევს უსიზმრებო ძილი.

მტკვარი გვიზის აივანზე

და მამულში წყვილად შეგვაქვს წვლილი.

რაც შეგვეძლო, გავისარჯეთ,

მე ლექსს ვწერდი, შენ გზავნილი წერილს.

კიდევ ბევრჯერ გავალთ გზაზე,

რომ მეგობრებს არ ჩამოვრჩეთ მერმისს.

თუ დაგვჭირდა, შევმჭიდროვდეთ,

ხელისგულზე მოვთავსდებით მყისვე,

ღამე ვარსკვლავს ვეჭიდებიდა შენს სუნთქვას,

ვით წყაროს ხმას, ვისმენ.

მეც შემეძლო ჩეხვა შეშის,

მთაში ირმის შეპყრობა თუ ჯიხვის

ცდა და ღელვა მოსახვევში,

ოფლის დაღვრა და გალხობა ჭირხლის.

დღეს შენ მიღებ სახლის კარებს,

ფანჯარასთან მე მიცდი თუ ქუხილს?

გამკრავ ქარში მომეფარე,

არ შეუშვა შინ წვიმები მწუხრის.

არ მოედო სადმე ეკალს,

როცა გზაზე სწყვეტ ვარსკვლავს თუ ყვავილს,

ხანდაზმული გრძნობა რეკავს,

მწუხრი რეკავს და ცისკარი ხვალის.