ლურჯი იასამნის ტოტი ჩემსკენ მოიწია ნაზად,

მითხრა წასვლის დროო მოდის, მაგრამ არ ვკარგავო ლაზათს!

თეთრი გაზაფხულის დილას, ჩემი საოცარი ბედი,

ისე მომევლინა ტკბილად, თითქოს მეამბორა გედი.

თავი სამოთხეში ვიგრძენ, თუმცა მხოლოდ ერთი წამით,

ფიქრთა მივყვებოდი სივრცეს, აფრააშვებული ნავით.

მე ზღვა მაგონებდა ნაზი, ლურჯი იასამნის რტოებს,

რტოებს იასამნით ავსილს, როცა მე მათ მიმატოვეს.