როცა სოფელში ისევ შებინდდა

და ირგვლივ დადგა სიმშვიდე სრული,

ქარს ამოჰქონდა თონეებიდან

ახლადჩაკრული შოთების სუნი.

მთვარემ ორღობე უხმოდ დატოვა,

დღე მიილია ფოთლების ცვენით...

შენ მომაგონდი მაშინ რატომღაც

და თვალთა უპე ამევსო ცრემლით.