წლები გადის, ვბერდებით, ცისქვეშ შეხიდულები,

ხდება გადაფასება ძველი შეხედულების.

ყრმობის ბოღმა მთისტოლა, გაილია მუჭამდე,

ვაპატიე, გავუგე, თვით გიორგი კუჭატნელს.

გადიხადა არსენამ - მტრობა ძმობის ღალათი,

მაგრამ დღემდე მაწუხებს, ფარსადანის ღალატი.

თუმცა სისხლი ქართველთა მოადინა ფაზისად,

მტერი იყო და მტრობა, მესმის შაჰ-აბასისა.

ვაპატიე, ყრმობისას რაც ცრემლები მადინა,

მაგრამ... შადიმანობა ვერ შევუნდე შადიმანს.

არც არსენას გული მაქვს, არც გიორგის ძალ-ღონე,

მახლობელის ღალატი მაგიჟებს და მაღონებს.

და ბავშვივით მატირებს, მათი დასადარები,

ჩემი შადიმანები,

ჩემი ფარსადანები...