შატილის ცასავით ლურჯი გაქვს თვალები,

მშვენებით მოჰგევხარ სალი კლდის ავაზას.

მაგ სილამაზისთვის გწყევლიან ქალები,

ვაჟები ჰკოცნიან შენს სავალ შარაგზას.

რამდენჯერ ვევედრე ლაშარს და კოპალას,

კვლავ დამიბრუნებდნენ აპრილებს გაფრენილს.

შორს გაგიტაცებდი ცელქსა და ლურჯთვალას,

შენს დალალს ვნახავდი ჩემს მკლავზე დაფენილს.

კვლავ ნუღარ შემხვდები მერიდე, მზექალო,

კაცი არ მაცდუნო მაგ თვალთა მშვენებით.

შევცდები, შეგტაცებ პერანგის საყელოს,

მთებს გადაგატარებ ლურჯაის ჭენებით.

და როგორც ყაჩაღი, არწივთა საბუდარს

მივალ და გავხდები სალი კლდის ხიზანი,

შურთხებთან დაგმალავ საცოლეს ნაქურდალს,

უშენოდ სიცოცხლეს არა აქვს მიზანი.