დაგასაფლავეს დიდ მუნათით და მიგატოვეს,

ვაზის ცრემლივით მარტო დარჩა მწუხარე დედა,

კიპაროსები მისტიროდნენ დაკარგულ პოეტს,

დაუცხრომელი სამრეკლო კი რეკდა და რეკდა.

შავი ღრუბლების ზედახორა სივრცეებს ფლობდა,

უსასრულობას ქარბუქების ღმუილი დრეკდა,

რაღაც სიჩუმე დაჰყურებდა ცივ სასაფლაოს,

გაოგნებული სამრეკლო კი, რეკდა და რეკდა...