ბროწეულმა სამარის ქვა გაარღვია,

სამაჯურში ფესვი გაყო ხელის დარად,

ქალის თმაში თბილი სუნთქვა გაახვია

და კუბოში თეთრი ფერფლი გაიბზარა.

როგორ შესძლო, როგორ ჩასწვდა მიწის სიღრმეს,

გაყინულს და დაფერფლილ ტანს ჩაეხლართა,

სამარეში თუ იპოვნა თავის სიყრმე

და წარსულთან შეჯახება გაეხარდა.

დამწიფდა და მზა ნაყოფი გამოფინა,

ფერფლში ჰპოვა ქალის ეშხი დანისლული

მოწეული ბროწეული რა ყოფილა,

ჩამავალ მზით შეკრული და დაისრული.

დამწიფდა და არ დაბინდდა კაეშანად,

ქალწულის ფერფლს, როგორც ყვავილს, გაუფრთხილდა,

დაისივით გაწითლდა და გაიშალა,

და რტოებით სილამაზე აუფრინდა.

ქისის მსგავსი ცხარე ხილი გამოკვეთა,

ამოწუწნა მიწა მხედრის ნამკლავები,

მოგონებით თბილი ფესვი გამოკვება,

და ნაყოფში ჩაალაგა ვარსკვლავები.

შენს ქისაში ვარსკვლავები მიჯრილია,

თუ ცრემლები გამოგიკრავს, სანატრელო,

შენი ჩრდილი, მითხარ მაინც, რა ჩრდილია,

შენს ტოტებში გალობს ძველი საქართველო.

შენ მოჰყევ თუ შენ გამოგყვა სერაფიტი,

მისი ფერფლი შეკრიბე და ჩაგვაბარე,

მოწეულო ბროწეულო, გადმოფრინდა,

შენი რტო და შენი ჩრდილი დამაფარე.