ასე ადრიან ვინ მომიგზავნა,

რის მოსაკითხად ან რის საშოვრად?

როგორც ჩერჩეტი ანცი თიკანი,

ფეხდაფეხ მოჰყვა ჩემი ბავშვობაც.

როგორ გაგიძლო და მოგიარო

შენ ჩემი ცოდვით სავსე ბებერო,

წითელი კვერცხი როგორ გიგორო,

ანჩხლსა და უჟმურს როგორ გეფერო?!

მხარზე გისხედან სნეულებანი -

შენი ერთგული ქვეშევრდომები,

აგრე უძლური მე არ მინდიხარ

და სხვებს, საბრალოვ, რად ენდომები.

რა მოვასწარი? თავი და ბოლოც

ამოუხსნელი დამრჩა ნახევრად...

სულ ორიოდე ცის გახსნა მხოლოდ,

სულ ორიოდე თავბრუდახვევა.

ახალგაზრდობა - ბუნების ჯილდო,

ცისარტყელის და ელვის ჩანჩქერი

უნდა ჩამოწდეს და დაიშრიტოს

და შემეცვალოს ჯილდო სასჯელით?!

ვიცი: ვალში ვარ ჯერაც კისრამდე,

ვიცი: ადრეა სიტყვა გედური,

მაგრამ არ ვიცი სიბერისათვის

მადლობა მეთქმის თუ საყვედური?