სხივთა სიცილი ცას ამძიმებს. სხივთა მტევნობა

მშვენიერია, ვით ყვავილთა დაუდევრობა.

თავის ბედისთვის ემეტება პოეტს გონება,

ცნობილ სევდების კვლავ უდაბნო მოევლინება.

დახუჭულ ცქერით მე მივდივარ, ვგრძნობ იმის თვალებს,

ვით სინიდისი ჩემს მარად სულს ტანჯვას ავალებს.

რომელ ღამეში გავისროლო ჩვენი ვაება,

სადღა გავიქცე, როცა ზიზღი სულს გადაება.

აღსდეგი ნისლო! მოაბნიე ფერფლის სინაზე,

და შენი გრძელი ნაფლეთები გაჰკიდე ცაზე.

სად შემოდგომის წითელ-მწვანე ჩნდებიან ტბები,

ამართე ახლა მდუმარების დიდი ბაღები.

ძვირფასო სევდავ! დავიწყების ტბებს ზანტად სტოვებ,

მდინარის ტალახს და ლერწამებს ზანტად აგროვებ,

სევდიან ხელით ამოავსო, გინდა, ხვრელები,

რომლებს ღრუბლებში აკეთებენ ცის ფრინველები.

კიდევ და კიდევ! საკვამლენი იკვამლებიან,

ჭვრტლის კოშკები ხეტიალით ცაში ჰქრებიან,

იქ, სადაც შავი კოშმარია შავ ხაზებისა,

და ჰორიზონტზე მომაკვდავი სიყვითლე მზისა.

ცა გარდიცვალა! სუბსტანციავ! მიეცი ნება

ტანჯულს - ცოდვათა, იდეალთა გადავიწყება;

ტანჯულს, რომელიც ეზიარა სარეცელს ღარიბს,

სადაც პირუტყვი კმაყოფილი ღამეს ატარებს.

მეც ასე მინდა! რადგან ჩემ ტვინს განადგურებულს,

ვით უმარულის ნახმარ შუშას - კუთხეში გდებულს,

არ შეუძლია აფერადოს მტირალი აზრი

და ნაზ ოხვრებით ადიადოს სიკვდილი ბასრი.

ცდა უსარგებლო! და სიკვდილი ზარებში გალობს,

ო, სულო ჩემო, ის ამ ხმაში ხშირად მტარვალობს.

თავის სიავით ის გვაშინებს შეუპოვარი,

მწვანე angelus ლითონიდან ისმის მთოვარი;

მოექანება მძიმე ნისლში, გმირავს ფრთამალი

შენს სულის დამგლეჯ აგონიას, ვით ვიწრო ხმალი.

სადღა გავიქცე, მაგრამ თითქოს წვეთი დამეცა: -

შთაგონებულმა კვლავ ვიხილე მე: - ზეცა, ზეცა!