შენ ჩემო ვენახო მსხმოიარე,

შენ ჩემო დახრილო ალამო.

გეძებე ცა-მიწა მოვიარე, -

ამაოდ, ამაოდ, ამაოდ!

გზარდე და გატარე ხელისგულზე,

სიცოცხლე გადაგისხი წვეთობით,

სიკვდილმა რაღა შენ შეგიგულა,

შენ ამოგირჩია შეცდომით.

ღამემ მარტოობა მისიზმარა,

შიში მაქვს სასაფლაოს სიწყნარის,

დავდივარ სანახევროდ ძილმღვიძარი,

ჩავკვდი ვით ლერწმებში ტბის წყალი.

სული ამომევსო ქარ-ზამთრებით,

მომექცა დრო-ჟამი უღირსად,

შენ მე შორი გზისთვის გამზადებდი,

გქონია გასავლელი კურდღლის გზა.

ძარღვებში ცხელი სისხლი შემიდედდა,

ჩემს სახლს შეეჩვია ავთვალი,

სიკვდილი ყოფილა შენი დედა,

ვაიმე, მე შვილად გნათლავდი.

ჩაგიქრა თვალებში სიფერადე,

მომაკვდავს ვერ წაგცხე მალამო,

გზარდე, სულს სათუთად გიბერავდი, -

ამაოდ, ამაოდ, ამაოდ!